Bu aralar sıklıkla eğitim derneğinden yardım derneğine bir evrilme mi var sorusu geliyor. Hani ülkeyi okutacaktık tedirginliğinin de farkındayım.

Biz yola çıkarken “okutma” hedefiyle çıktık. Alt başlıklarda “neden okuyamıyor” sorusuna da cevap arama üzerine plan yaptık. Hatta “yaşam koşullarında düzeltme” planı da yaparak çerçeveyi geniş tuttuk.

Birçok ilde okuma üzerine eğitimlerimiz ve atölyelerimiz, kurduğumuz kütüphanelerde okuma ve eğitim üzerine mesailerimiz devam etmekte.

İlk olduğumuz için süreçleri anlatmakta bazen zorluk yaşayabiliyoruz. Aramızda kalsın ama evvel ezelden dernek yönetmediğimizden yolu da bilmiyor olabiliriz.

Niye ev yapıyoruz sorusunun en net cevabını vermek istiyorum. Bu çocuklar daha iyi koşullarda kitap okumayı hak ettikleri için.
Okuyan bir dernek olarak Hatay’daki barınma krizinin farkındayız.

Bakınız. Cümledeki “Kriz” ibaresinin farkında olunuz. Bu insanlar için sorun olmaktan çıktı. Toplumsal krize doğru gidiyor.

Çocukların çadır ve konteynerlarda özel alanları yok. Düzenli yaşamları yok. Daracık bir alanda büyük hayaller kurmalarını bekliyoruz. Bu çocukları 21 metrekareye soktuk ve dışarda güzel bir dünya var diyoruz.

Diyelim ki; ev derneği olduk. Hatta sadece ev ile anılıyoruz. Herkesin aklına ev deyince ilk biz geliyoruz. Ben bundan gurur duyarım. “Kocaman bir yara vardı. İlk saran biz olduk” derim.

Şu an Hatay’da ev teslim eden tek dernek olmanın haklı gururunu yaşıyoruz. Tıpkı geçen sene yine bu çocuklara okul açan tek topluluk olmanın gururunu yaşadığımız gibi. Tıpkı ilk kez bir felakette kitap da lazım dedirtmiş olmanın haklı gururunu yaşadığımız gibi…